25-09-2022 10:08
Βίοι όπως του ήρωα της ΕΟΚΑ Μιχαήλ Ολύμπιου δείχνουν ανάγλυφα πως ιστορίες ανθρώπων που έδωσαν ψυχή και αίμα, που βάλθηκαν να νικήσουν αγώνες, γκρεμίζοντας πύργους και κτίζοντας συνειδήσεις και ιδανικά, δεν βυθίζονται στον βάλτο του χρόνου. Δεν σβήνουν από τη δέλτο της ιστορίας μας, μα πάνω απ’ όλα δεν διαγράφονται από τη μνήμη, την καρδιά μας και την επίγνωση για τη θυσία τους.
Κι όμως οι ήρωες … «γεννιούνται μ’ ένα χρυσαφένιο χρώμα, μ’ όνειρα που τους τα φτιάχνει η συννεφιά, μ’ ελπίδες που φυτρώσαν μες στο χώμα…», γράφει στην ποίησή του ο Ν. Γκάτσος.
Οι ήρωες, κύριες και κύριοι, είναι άνθρωποι που γεννώνται λεύτεροι, που βαδίζουν περήφανα στην πορεία που τους χαράσσει το χρέος προς την πατρίδα, για να βρουν τη γαλήνη και την ηρεμία που θα χαλυβδώσουν τα ιδανικά και τις αξίες τους.
Ελληνίδες και Έλληνες,
Με αισθήματα ευλάβειας και εθνικής υπερηφάνειας, συγκεντρωθήκαμε στον ιερό ναό του Αγίου Επιφανίου για να αποτίσουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής στον ήρωα και αγωνιστή των Λυμπιών Μιχαήλ Ολύμπιου που ήταν παρών στα καλέσματα της πατρίδας: στον ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, αλλά και στην τουρκανταρσία του 1963, παραμένοντας πιστός στο χρέος έναντι στην πατρίδα, μέχρι και τον θάνατό του.
Αισθάνομαι την υποχρέωση να ευχαριστήσω και να συγχαρώ το Αθλητικό Σωματείο ΑΠΟΛΛΩΝ ΛΥΜΠΙΩΝ, την οικογένεια του ήρωα, καθώς και το Αθλητικό και Πολιτιστικό Σωματείο Ιδαλίου «Μιχαήλ Ολύμπιος», για την πρόσκληση αλλά και την καθιέρωση του μνημόσυνου του ήρωα, το οποίο μας οπλίζει με διδάγματα, αλλά και με σθένος και δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τις δύσκολες ώρες που διάγει η πατρίδα μας.
Γεννημένος στα Λύμπια το 1937, ο Μιχάλης ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά, της αγροτικής οικογένειας του Χαράλαμπου και της Άννας Μακρυκώστα. Διακρινόταν για τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά του, την καλοσύνη και την ταπεινότητα, τη μετριοφροσύνη αλλά και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.
Μεγαλωμένος με χριστιανική ευσέβεια με τις ελληνικές αρετές και γαλουχημένος στα εθνικά νάματα, ο Μιχάλης είχε συνεχώς στο μυαλό του το όραμα της απελευθέρωσης της Κύπρου και της ένωσης με τη μητέρα Ελλάδα. Η προπαρασκευή του αγώνα διεγείρει τους πόθους και τα ιδανικά του με τη φλόγα της επανάστασης να παραμένει άσβεστη στα σωθικά του.
Με το ξέσπασμα του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα, ο Μιχάλης δίνει τον όρκο της τιμής και σπεύδει από τους πρώτους να ενταχθεί στις επάλξεις της ΕΟΚΑ, ανταποκρινόμενος στο εθνικό προσκλητήριο. Συγκροτεί την πρώτη ομάδα της ΕΟΚΑ στα Λύμπια μαζί με άλλους συγχωριανούς του: τον Αβραάμ Ολύμπιο, τον Ανδρέα Παναγή, τον Αβραάμ Θωμά και με επικεφαλή τον Γιάννη Παπαδόπουλο ξεδιπλώνει μια πολυσχιδή δράση. Δραστηριοποιείται στη μεταφορά οπλισμού και ανταρτών, καθώς επίσης στη φιλοξενία και τροφοδοσία καταζητούμενων αγωνιστών και ανταρτών.
Τον Μάρτιο του 1957, ο ήρωας συλλαμβάνεται από τις βρετανικές δυνάμεις ασφαλείας, οπότε και οδηγείται πρώτα στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς και στη συνέχεια της Πύλας. Οι πολύωρες, εξαντλητικές ανακρίσεις, τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλεται, καθίστανται άκαρπα για τους Βρεττανούς που αφήνουν ανικανοποίητη τη ματαιοδοξία τους να αποσπάσουν σημαντικές πληροφορίες για την οργάνωση. Το θάρρος, το φρόνημα και η ανδρεία του να υπομένει την κτηνώδη μεταχείρισή του, παραμένοντας ακλόνητος μπροστά στα φρικτά δεινά που είχαν ως αποτέλεσμα τον σοβαρό και ανεπανόρθωτο τραυματισμό του χεριού του, απογοητεύοντας ταυτόχρονα και εξοργίζοντας τους δυνάστες. Ο τραυματισμός του ήταν η απαρχή ενός πολύχρονου γολγοθά και ανείπωτων δοκιμασιών για τον αγωνιστή χωρίς όμως αυτά τα σταθούν εμπόδιο ή να κάμψουν το αγωνιστικό του πνεύμα και φρόνημα.
Παρόλες τις χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβάλλεται σε Κύπρο και εξωτερικό, η κατάσταση της υγείας του οδηγεί σε αναγκαστικό ακρωτηριασμό του δακτύλου και στη συνέχεια του χεριού του. Με υπομονή και επιμονή, με θάρρος και παρρησία, αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες απέναντι στη θανάσιμη ασθένεια, ενώ οι ατέρμονοι και ανεξάντλητοι πόνοι μεταβολίζονται από την αγνή του πίστη προς τον Θεό. Πόνοι που, αντί να αποδυναμώνουν το σθένος και την αγωνιστικότητα, αποτελούν την αδιάλειπτη ανάκληση της μνήμης του και την υπενθύμιση της ανάγκης για προσήλωση στην πατρίδα, στηριζόμενη στα ανεξίτηλα ιδανικά του.
Το 1959, οι πολιτικές διαπραγματεύσεις τελεσφορούν και η ένοπλη δράση της ΕΟΚΑ ολοκληρώνεται. Με την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου και τη σύσταση του νέου κράτους, πολλοί αγωνιστές λαμβάνουν πολιτειακά αξιώματα. Ο Μιχάλης συνειδητά δεν διεκδικεί, ούτε απαιτεί θέσεις, μα με την ταπεινοφροσύνη και τη μετριοπάθεια του, αρκείται μονάχα στην απλή εκτίμηση και σεβασμό για την προσφορά του. Δεν γοητεύεται από ένδοξα αξιώματα, θέσεις εξουσίας και «σατραπείες», αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η συνεισφορά του στην πατρίδα υπήρξε αγνή και ανιδιοτελής, κινούμενη μόνο από αξίες και ιδανικά, αλλά και από την αίσθηση του χρέους του προς την πατρίδα.
Κατά τη διάρκεια των δικοινοτικών ταραχών του 1963-64, ο Μιχάλης Ολύμπιος ηθελημένα και εκούσια βρέθεται ξανά στην πρώτη γραμμή, αισθανόμενος ότι δεν μπορεί να μείνει άπραγος σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την πατρίδα. Το σθένος και η αγωνιστικότητά του ήταν αναγνωρίσιμα, γεγονός που αποδεικνύεται και από το περιστατικό έκφρασης θαυμασμού από τον ίδιο τον Αρχηγό Γεώργιο Γρίβα. Ο Διγενής κατά τη διάρκεια επιθεώρησης του σε επιχείρηση στον Πενταδάκτυλο, στην οποία λάμβανε μέρος ο Μιχάλης, συγκινημένος και εντυπωσιασμένος εκθείασε τη συμμετοχή του ήρωα στις επιχειρήσεις, παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας του.
Δυστυχώς, στις 15 Φεβρουαρίου του 1969, σε ηλικία μόλις 32 ετών, ως αποτέλεσμα της ανεπανόρθωτης βλάβης που είχε υποστεί από τα φρικτά βρετανικά βασανιστήρια, ο Μιχάλης κατατάσσεται στο πάνθεο των ηρώων, πλάι στους άλλους συναγωνιστές του, αφήνοντας απαρηγόρητους την πολυαγαπημένη του σύζυγο Ανδρούλα και τους δύο μικρούς γιους του, Χαράλαμπο και Χαρίτο.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Σήμερα, 53 χρόνια από τον θάνατό του, μνημονεύουμε τον ήρωα των Λυμπιών Μιχάλη Ολύμπιο. Από ετούτο εδώ το βήμα, δεν θα μπορούσα να μην υπομνήσω τη συμβολή και τη συνεισφορά της κοινότητας Λυμπιών και της ευρύτερης περιοχής που γέννησε, έθρεψε και έρανε με τα νάματα του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης, άξια τέκνα. Περιοχή που αποτέλεσε κατά τη διάρκεια του αγώνα έναν από τους βασικούς διαμετακομιστικούς σταθμούς της ΕΟΚΑ προς τις ορεινές περιοχές της Λάρνακας και Λευκωσίας. Περιοχές που φιλοξένησαν δεκάδες αντάρτες σε ένα από τα μεγαλύτερα κρησφύγετα της ΕΟΚΑ μεταξύ των χωριών Ψευδά και Λυμπιών. Γι’ αυτό, στο σημερινό μνημόσυνο, τιμούμε επίσης και την προσφορά του συνόλου των αγωνιστών της κοινότητας καθώς και των απλών κατοίκων των Λυμπιών.
Έχουν περάσει 48 χρόνια από το αλγεινό καλοκαίρι του ’74 και η πατρίδα για την οποία αγωνίστηκε ο ήρωας Μιχάλης Ολύμπιος στενάζει κάτω από τη μπότα του Αττίλα. Κι εμείς πεισματικά αντιστεκόμαστε στη ξηρασία της κόπωσης και της λήθης και διακηρύσσουμε ότι ουδέποτε θα λησμονήσουμε το χρέος που είναι σφυρηλατημένο στον γρανίτη των σκληρών συγκυριών.
Το «φρόνημα» ήταν η κινητήρια δύναμη του ήρωα Μιχάλη Ολύμπιου και η βαθιά ριζωμένη αίσθηση της ηθικής και των ιδανικών. Και αυτό το «φρόνημα» πρέπει να κρατήσουμε στη ψυχή μας, κύριες και κύριοι, ως την κινητήρια δύναμη της ιστορίας μας, σαν φάρο για τις επόμενες γενιές, σαν έμπνευση και καθοδήγηση.
Η δική μας θέση, δια μέσου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη, παραμένει αταλάντευτη και αυστηρά προσηλωμένη στην εξεύρεση λύσης που θα βασίζεται στις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, τα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και, φυσικά, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, λαμβάνοντας υπόψη πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος μέλος της Ένωσης και θα πρέπει να προσαρμόζεται και να υλοποιεί αυτά που το ευρωπαϊκό κεκτημένο υπαγορεύει.
Μιας λύσης που πρέπει οπωσδήποτε να διαλαμβάνει τον τερματισμό των αναχρονιστικών Συνθηκών Εγγυήσεων και την παρουσία κατοχικών στρατευμάτων και την οποία θα πρέπει να διακρίνει η λειτουργικότητα και η διάρκεια στον χρόνο του νέου μορφώματος. Μιας λύσης που θα κατοχυρώνει πριν και πάνω από όλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα του συνόλου του λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Δυστυχώς, οι τακτικισμοί, οι λεονταρισμοί και η διπλωματία της Τουρκίας η οποία εμμένει σε μια επιθετική ρητορική, επιλέγοντας να «δηλητηριάζει» τις σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών τόσο με την αλαζονική της στάση όσο και με τις θέσεις της αξιώνοντας προκλητικά λύση δύο κρατών.
Η απαράδεκτη αυτή στάση της κατοχικής Τουρκίας, οι έκνομες ενέργειές της που στρέφονται εναντίον της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, συντηρούν στην «κατάψυξη» το αδιέξοδο που περιήλθε στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.
Δηλώνουμε ικανοποίηση αλλά και δικαίωση γιατι μετά από δεκετίες λήφθηκε επιτέλους μια απόφαση ορόσημο για την Κυπριακή Δημοκρατία. Και αναφέρομαι στην ιστορική απόφαση της Ουάσιγκτον για πλήρη άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία. Μια απόφαση, η οποία δικαιώνει την Κυβέρνηση Αναστασιάδη για τη μεθοδικότητα και τις σταθερές πολιτικές της θέσεις, χωρίς κλυδωνισμούς και αμφιταλαντεύσεις, η οποία θα ατσαλώσει τη γεφύρωση της περιφερειακής σταθερότητας.
Αυτή την προοπτική της σταθερότητας επιδιώκουμε και με την επιδιωκόμενη λύση στο κυπριακό μας πρόβλημα, η οποία δεν θα είναι επωφελής μόνο για τον λαό της Κύπρου στο σύνολό του, αλλά θα συμβάλει επίσης σημαντικά στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μιας λύσης, κύριες και κύριοι, που θα χτίσει γέφυρες προόδου και ευημερίας. Και είναι γι’ αυτόν τον λόγο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει καλέσει επανειλημμένα τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας να απαγκιστρωθούν από τα «δεσμά» της Άγκυρας και τα προσκόμματα του παρελθόντος για να πορευτούμε μαζί στις προοπτικές και τα οφέλη που μας προσφέρει το μέλλον σε ένα ευρωπαϊκό κράτος, επανενωμένο και απολύτως απαλλαγμένο από τις όποιες εξαρτήσεις.
Ελληνίδες και Έλληνες,
Μνημόσυνα σαν και το σημερινό αντιφεγγίζουν την ιστορία μας και το καθήκον μας απέναντι στις στρατιές όλων εκείνων που ηρωικά θυσίασαν τη ζωή τους για τη δική μας ελευθερία, απέναντι στην ίδια μας την πατρίδα και τις νέες γενιές.
Ακουμπώντας στη μνήμη του ήρωα Μιχάλη Ολύμπιου, αλλά και των λοιπών ηρώων της κοινότητας αλλά και της ευρύτερης περιοχής των Λυμπιών, δίνουμε μπρος τους συγγενείς και φίλους τους, την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα τους μέχρι την τελική δικαίωση.
Για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος, που να αποκαθιστά τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων, στη βάση των ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Σεβαστή οικογένεια του Μιχάλη Ολυμπίου, η πολιτεία υποκλίνεται στον αγώνα, την προσφορά και το ήθος της οικογένειας σας και του αγώνα του ήρωα Μιχάλη Ολύμπιου.
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου, λεβέντη ήρωα Μιχάλη.
(ΕΦυς/ΜΓ)