30-03-2022 19:20
Όπως κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, οδηγημένοι από το φως της ιστορικής μας μνήμης, επιστρέφουμε στις κορυφαίες στιγμές των εθνικών επετείων του 1821 και του 1955.
Ημέρες σαν αυτές, μας κυριεύουν έντονα αισθήματα δέους και συγκίνησης, ενώ η περηφάνια πλημμυρίζει τη ψυχή και την καρδιά του ελληνισμού σε κάθε γωνιά της γης.
Στις 25 του Μάρτη του 1821, απέναντι στα σημεία των καιρών και στο δυσμενές τοπίο της εποχής, οι ατρόμητοι Έλληνες οπλαρχηγοί αποφάσισαν να αφιερώσουν το αίμα και τη ψυχή τους για την απελευθέρωση της περήφανης πατρίδας μας. Αίσθημα καθήκοντος και αυταπάρνησης που στην Κύπρο το γνωρίζουμε πολύ καλά, απαριθμώντας τις δικές μας θυσίες και απώλειες, πληρώνοντας το δικό μας φόρο αίματος για αυτά τα άγια χώματα, μα και για το γαλανόλευκο λάβαρο του έθνους.
Στις 25 του Μάρτη του 1821, ένα έθνος ραγιάδων κοιτάζει τον κατακτητή του με περιφρόνηση. Ένα ολόκληρο έθνος επιλέγει μία ώρα ελεύθερης ζωής παρά τα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής. Η μεγάλη αυτή ώρα είχε φτάσει. Η Ελληνική επανάσταση εκρήγνυται!
Το ελληνικό έθνος, μολονότι δεν έχει νικήσει ακόμη ούτε μία φορά στο πεδίο της μάχης, έχει εντούτοις κερδίζει τον πόλεμο σ’ ένα πεδίο απείρως δυσκολότερο: έχει κρατηθεί ως οντότητα μέσα στο χωνευτήρι των λαών για τέσσερις ολόκληρους αιώνες σκλαβιάς, κι αυτό συνιστά την πρώτη και υπέρλαμπρη νίκη του πριν καν την έναρξη των πολεμικών γεγονότων!
Παρά την ακατάσχετη εθνική αιμορραγία, τις κακουχίες και τις αντίξοες συνθήκες, οι Έλληνες, όχι μόνο διατήρησαν τη συνείδηση της εθνικής τους υπόστασης, αλλά συγκέντρωσαν μέσα τους ανυπολόγιστες ηθικές και πνευματικές δυνάμεις, κρατώντας «πάντα ανοιχτά… πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους».
Η ψυχή των Ρωμιών θερμαίνεται από τα εθνικο-απελευθερωτικά κηρύγματα των Ελλήνων διανοουμένων, που πολλοί τα υπογράφουν και με το αίμα τους: ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Ευγένιος Βούλγαρης, αλλά και οι φωτισμένες διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Η επανάσταση του 1821 υπήρξε μια πανεθνική εξέγερση, ένας πανελλήνιος αγώνας. Από τα ανθοστόλιστα κορφοβούνια μέχρι τα ηλιοφίλητα πελάγη το γένος ανταποκρίθηκε σύσσωμο.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έγραψε: «Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση, ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας και όλοι, κληρικοί, προεστοί και καπεταναίοι, πεπαιδευμένοι και έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση».
Ελληνίδες, Έλληνες,
Η ελληνική επανάσταση δεν ήταν μια τυχαία εξέγερση που εδραιώθηκε λόγω ευνοϊκών συμπτώσεων. Αντιθέτως ήταν μια πράξη που χλευάστηκε από τους δυνατούς της γης. Ο Έλληνας αδιαφόρησε ολότελα για τη γνώμη των ισχυρών και ανάγκασε τα ευρωπαϊκά έθνη όχι απλά να στρέψουν σ’ αυτόν την προσοχή τους, αλλά και να συνδράμουν αργότερα στον ιερό σκοπό ως Φιλέλληνες. Ο Έλληνας ζήτησε το αδύνατο πέρα από κάθε λογική, με πίστη και με πείσμα. Κι εγένετο το θαύμα: το αδύνατο έγινε δυνατό.
Από τη φλόγα της 25ης Μαρτίου ανάβει μια τεράστια πυρκαγιά από τη Μολδοβλαχία μέχρι την Κρήτη! Το μέγα φως της λαμπραίνει όχι μόνο το υπόδουλο γένος των Ελλήνων, αλλά και όλους τους υπόδουλους λαούς εκείνης της εποχής. Το εθνεγερτήριο σάλπισμα «Ελευθερία ή θάνατος» αντηχεί απ’ άκρου εις άκρον, εκεί όπου «όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Με το πρώτο σάλπισμα μιλούν τα ιδεώδη ενός ολόκληρου λαού που τρέφεται και γιγαντώνεται από τις ιστορικές του καταβολές.
Η ψυχή των μυθικών και ομηρικών ηρώων, των Σαλαμινομάχων και των πολεμιστών του Λεωνίδα, φωλιάζει στη ψυχή των ραγιάδων. Ξυπνούν οι Βυζαντινοί Παλαιολόγοι και οι Ακρίτες και δίνουν τη σκυτάλη στους ήρωες του ‘21. Τα αίματα των νεομαρτύρων, που ποτίζουν κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης, ανασταίνουν μάρτυρες της πίστης και της πατρίδας. Η Αγία Λαύρα δίνει το σύνθημα και το Λάβαρο της Επανάστασης. Γρήγορα σκεπάζει όλη την Πελοπόννησο, την Ανατολική Στερεά, αλλά και τη νησιωτική Ελλάδα. Παντού δίνουν το παρόν οι εκλεκτοί της φυλής, άνθρωποι απλοί και καθημερινοί, που κατορθώνουν να ενσαρκώσουν τα ιδανικά της φυλής στον υπέρτατο βαθμό γράφοντας σελίδες δόξας λαμπρής.
Και μένουν το Αρκάδι και το Κούγκι, άστρα φωτεινά στο στερέωμα της Οικουμένης. Οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες και οι Σφακιανοί, οι άξιοι που φύλαξαν αμόλυντες τις φωλιές τους. Την πίστη στης ζωής τα ιδανικά αποδεικνύουν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου.
134 χρόνια μετά, οι Έλληνες της Κύπρου αποφάσισαν να μιμηθούν τους προγόνους τους και να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στην κραταιά Βρετανική Αυτοκρατορία. Τα προμηνύματα για τον ξεσηκωμό του Κυπριακού Ελληνισμού ήταν πολλά.
Βάρυνε το σβέρκο της Κύπρου ο σκληρός αποικιοκρατικός ζυγός. Κι ακούστηκε απ΄ της Αρχιεπισκοπής το θρόνο το εγερτήριο σάλπισμα του Μακάριου. Και την αυγή της 1ης του Απρίλη του 1955, οι γενναίοι μαχητές της Ε.Ο.Κ.Α., γνήσιοι απόγονοι της στρατιάς των ηρώων του 1821, άδραξαν τα όπλα και ρίχτηκαν στην πάλη για Λευτεριά ή Θάνατο.
Το αίσθημα της αδικίας, της καταπίεσης, το βάρος της σκλαβιάς, έγιναν λαίλαπα και ξεχύθηκαν μέσα από τις ψυχές των σκλαβωμένων Κυπρίων. Ο κυπριακός ελληνισμός ήξερε καλά, ότι η ελευθερία δε χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Περιφρόνησαν τους πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες, αγνόησαν τις συλλήψεις, τους εξευτελισμούς, τα βασανιστήρια και τις φυλακίσεις χωρίς δίκες.
Ο Μαχαιράς, το Δίκωμο, ο Αχυρώνας, οι ιστορικές μάχες στα βουνά και τους κάμπους, έγιναν αντάξιες του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας, της Γραβιάς και της Αλαμάνας. Τα παιδιά της Κύπρου οδηγούνταν στις αγχόνες, τραγουδώντας και γνωρίζοντας ότι η θυσία τους είναι σπόρος που θα φυτρώσει και θα καρποφορήσει. Τα ωραία παλικάρια που αυγή τα πήγαν στην αγχόνη, ανέβηκαν σκαλί-σκαλί την αθανασία και μπήκαν ολόισια στην αιωνιότητα από την πόρτα που μπαίνουν οι μεγάλες και φωτεινές μορφές της ανθρωπότητας.
Ο Αυξεντίου, ο Λένας, ο Καραολής, ο Μάτσης, ο Μάρκος Δράκος, ο Παλληκαρίδης, ο Γιωργάλλας και όλοι οι θρύλοι της ΕΟΚΑ έμπρακτα επιβεβαίωναν πως «η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα μα με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Οι Αθάνατοι Ήρωες μας ύψωσαν το περήφανο λάβαρο της Επανάστασης και στηλώσαν τα κορμιά σε ύψη ουρανοφόρα, διαλαλώντας όρκο ιερό προς τη σημαία της Ελληνικής Ελευθερίας. Η ψυχή της Κύπρου φούντωσε στα στήθη των παλικαριών της ΕΟΚΑ, που είχαν οδηγό τους τις κορυφογραμμές της ελληνικής Ιστορίας, τους ήρωες και μάρτυρες της Φυλής που κατακύρωσαν τα ελληνικά ιδεώδη με την πράξη της θυσίας τους.
Τραβάτε τον δρόμο σας παλικάρια και μην κοιτάτε ούτε πίσω, μήτε μπροστά. Η αθανασία σας καρτερά ολούθε. Τραβάτε τον δρόμο που χαράξατε για να «πλουμίζετε» τις επόμενες γενεές με περηφάνια. Παρακαταθήκη ο αγώνας και η θυσία σας. Θυσία που θα παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο, στις καλένδες της ιστορίας και της καρδιάς μας. Ως Έλληνες αποδείξατε ότι η μεγαλοσύνη στους λαούς δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται, και με το αίμα.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται και παρά τα βήματα προς την κατεύθυνση της ασφάλειας και ειρήνης, η πατρίδα μας παραμένει διχοτομημένη. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που κάποιος αντικρίζει καθημερινά, αγναντεύοντας την κατεχόμενη Κερύνεια μας, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου και τον Απόστολο Ανδρέα.
Με εφόδια μας την ποθούμενη ενότητα και την ομοψυχία, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για τη διεκδίκηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας και των απαράγραπτων δικαιωμάτων του λαού μας που βάναυσα παραβιάζονται από τη βία και την αλαζονεία της τουρκικής κατοχής.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, σαν πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορεί πιά να απόσχει από την έννοια της πλήρους και αδιαπραγμάτευτης κυριαρχίας. Κυριαρχίας που να είναι ευθυγραμμισμένη με το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο και όχι με στρατεύματα κατοχής και αναχρονιστικές εγγυήσεις τρίτων.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προχωρεί με πολυάριθμες και επίμονες προσπάθειες της δικής μας πλευράς, συμπεριλαμβανομένων των προτεινόμενων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) για την επανέναρξη μιας ουσιαστικής διαδικασίας διαπραγμάτευσης που θα φέρει αποτελέσματα. Οι αξιώσεις όμως τόσο της Τουρκίας όσο και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας για λύση δύο κρατών, αντίκειται στη συμφωνημένη βάση λύσης, ενώ οι μονομερείς και παράνομες ενέργειες στο έδαφος και στη θάλασσα, αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε μια βιώσιμη και δίκαιη λύση για το Κυπριακό με ζητούμενο τον αλληλοσεβασμό και τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν την ειρηνική συμβίωση και τη συνδημιουργία.
Η Τουρκία οφείλει να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου. Να σεβαστεί τους όρους καλής γειτονίας και να εγκαταλείψει την προκλητική της στάση ή ακόμη και τις πρακτικές εργαλειοποίησης του ανθρώπινου πόνου.
Δυστυχώς το εφιαλτικό σκηνικό στην Ουκρανία με την εισβολή της Ρωσίας σε μια ανεξάρτητη, κυρίαρχη χώρα, με τις εκατόμβες των θυμάτων, με τα εκατομμύρια των προσφύγων, με τις καταστροφές περιοχών, υποδομών και τον ανθρώπινο πόνο, ανακαλούν στη μνήμη μας την τουρκική εισβολή του 1974.
Η Κύπρος, λοιπόν, κύριες και κύριοι, δεν μπορεί παρά να είναι αντίθετη, στη βάση των θέσεων αρχής της, σε κάθε εισβολή. Δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη σε όλη αυτή την ανθρωπιστική κρίση, στην τρομερή τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της. Στέκεται έμπρακτα, με όσα εφόδια διαθέτει, στο πλευρό του δοκιμαζόμενου Ουκρανικού λαού, ελπίζοντας πως άμεσα θα τερματιστεί η τραγική απώλεια αθώων ζωών, η παραβίαση της κυριαρχίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του εξαναγκασμού του Ουκρανικού λαού να προσφυγοποιηθεί.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Σήμερα, η ατομική ευθύνη πρέπει να είναι οδηγός στις κρίσιμες αυτές στιγμές. Η αγωνιστικότητα, η πίστη προς τα δίκαια μας, η συστράτευση, η ενότητα, ο παραμερισμός των παθών και των μικροτήτων, και η απαίτηση όπως υπεράνω όλων να τίθεται το εθνικό συμφέρον, είναι οι προϋποθέσεις που μπορούν να μας οδηγήσουν σε πολύ καλύτερες ημέρες για την Κύπρο μας. Πρέπει ιδιαίτερα στο εσωτερικό να γίνει κατανοητό ότι, τούτες τις ώρες η διατήρηση της εθνικής μας ενότητας είναι η ασπίδα και το καταφύγιο μας ενάντια στην αλλοτρίωση.
Σαν αυτές τις ημέρες, οι πρόγονοί μας ενώθηκαν, ξεσηκώθηκαν και απελευθέρωσαν την πατρίδα. Και οι επόμενες γενιές την ξανάχτισαν και την μεγάλωσαν. Σήμερα, είναι δικό μας χρέος να τιμήσουμε το μεγαλείο του Ελληνισμού στα πέρατα του κόσμου, αλλά πολύ περισσότερο στη δική μας ημικατεχόμενη πατρίδα.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, η θυσία του Αυξεντίου, του Λένα, του Καραολή, του Παλληκαρίδη και όλων των Αθανάτων Ηρωομαρτύρων της θρυλικής ΕΟΚΑ του αρχηγού Διγενή, θα πρέπει να μας καθοδηγούν σαν υπέρλαμπρο άστρο.
Τιμή και δόξα στην αδούλωτη Ελληνική ψυχή! Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς του 1821 αλλά και στους ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα του 55-59!
(EΦυς)