Ανακαλώντας στη μνήμη μας τα θλιβερά γεγονότα του Ιούλη του 1974, μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να μνημονεύσουμε, ως οφείλουμε, τους ήρωες της κοινότητας Μενοίκου που θυσίασαν τη ζωή τους, προασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη από τις επιβουλές των Τούρκων εισβολέων.
Σήμερα, αποδίδουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους ήρωες Νικόλαο Παλαζή, Ελευθέριο Ζαντή, Θεόδωρο Παπαπαναγιώτου, Κώστα Αθανασίου, Χρηστάκης Λουκά, καθώς και τον αγνοούμενο Ανδρέα Πέτρου.
Ο Νικόλαος Παλαζής γεννήθηκε το 55 και ανήκε στην πολυμελή οικογένεια του Ανδρέα και της Ειρήνης. To 74 υπηρετούσε στον 3ο Λόχο του 211 Τάγματος Πεζικού, στα φυλάκια της Ομορφίτας, της Νεάπολης και του Τράχωνα. Προτού προλάβει να απολυθεί, κλήθηκε να υπερασπιστεί την πατρίδα του, λόγω της τουρκικής εισβολής της 20ής Ιουλίου του 74. Ο Παλαζής έχασε τη ζωή του στις μάχες με τον Αττίλα και τάφηκε σε ομαδικό τάφο στην περιοχή Τράχωνα. Τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν και τον Δεκέμβριο του 2016, τελέστηκε η κηδεία του με όλες τις πρέπουσες τιμές στο Μένοικο.
Ο Ελευθέριος Ιωάννου Ζαντής, γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 51. Τον Ιούλιο του 69 κατετάγη στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς, στον 3ο Λόχο του 211 Τάγματος Πεζικού. Μετά το πέρας της στρατιωτικής του θητείας εργάστηκε σε Τράπεζα. Αμέσως μετά την τουρκική εισβολή και τη γενική επιστράτευση, ο Ζαντής παρουσιάστηκε ως έφεδρος στη μονάδα του. Σύντομα τα ίχνη του χάθηκαν. Τελευταία φορά θεάθηκε στην περιοχή Τράχωνα-Ομορφίτας, την οποία κάλυπτε η μονάδα του. Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στον Τράχωνα, μαζί με του συγχωριανού του Νικολάου Παλαζή, και ταυτοποιήθηκαν. Τάφηκε στην κοινότητά του με τιμές ήρωα τον Ιανουάριο του 2017.
Ο Θεόδωρος Παπαπαναγιώτου γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 56. Κατετάγη στον στρατό, φέροντας τον βαθμό του δεκανέα στο 286 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού. Αποσπάστηκε στην 21η Επιλαρχία Αναγνωρίσεως (ΒΜΗ), ως οδηγός οχήματος μεταφοράς στρατιωτών. Στις 15 Ιουλίου του 74 και χωρίς να γνωρίζει την αποστολή του, διατάχθηκε με άλλους δύο οδηγούς να μεταφέρει λοκατζήδες στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο αξιωματικός του τον διέταξε να μπει εντός του Προεδρικού. Αν και αρχικά δίστασε, στη συνέχεια υπάκουσε στις εντολές και προχώρησε. Το όχημα του δέχτηκε αμέσως μπαζούκα, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Ο Παπαπαναγιώτου ήταν μόλις 18 ετών. Τάφηκε σε ομαδικό τάφο στο κοιμητήριο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Ο Κώστας Αθανασίου γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 49, στην Αγλαντζιά. Ήταν νυμφευμένος με τη Γεωργία Πέτρου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. Ο γιος του Πέτρος και η κόρη του Έλενα ήταν μόλις τεσσάρων και δυόμισι ετών αντίστοιχα, όταν, λόγω της εισβολής, κλήθηκε ως έφεδρος στο 306 Τάγμα Πεζικού. Η 22α Ιουλίου του 1974 ήταν η τελευταία φορά που θεάθηκε στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Προσφάτως ανευρέθηκαν τα οστά του, τα οποία και ταυτοποιήθηκαν με την μέθοδο του DNA. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί στο Μένοικο σε μεταγενέστερο στάδιο.
Ο Χρηστάκης Λουκά γεννήθηκε το. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως ολμιστής 81 χιλιοστών στο 231 Τάγμα Πεζικού. Μια εβδομάδα πριν την απόλυσή του από το στρατό έγινε το πραξικόπημα. Η μόνη πληροφορία που έχει η οικογένειά του είναι ότι σκοτώθηκε στο τουρκοκυπριακό χωριό Πυλέρι της Επαρχίας Κερύνειας. Παραμένει αγνοούμενος.
Αγνοούμενος παραμένει ο Ανδρέας Πέτρου, ο οποίος ήταν νυμφευμένος με την Ανδριανή. Τα ίχνη του χάθηκαν κατά τη διάρκεια των δικοινοτικών ταραχών του 1963 και μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει το οτιδήποτε.
Κυρίες και κύριοι,
Σαράντα εννέα χρόνια μετά, δεν λησμονούμε τους νεκρούς μας, τις οικογένειες όσων ακόμη να διακριβωθεί η τύχη τους, όσους βίωσαν την αιχμαλωσία, τον ξεριζωμό, τις φρικαλεότητες και τα βασανιστήρια.
Σαράντα εννέα χρόνια μετά, συνεχίζουμε να διατηρούμε άσβεστη τη μνήμη των ηρώων μας, με μόνη μας έγνοια την απελευθέρωση του πολύπαθου νησιού μας. Αυτό θα ήταν το καλύτερο μνημόσυνο και η μεγαλύτερη δικαίωση γι’ αυτούς.
Διδασκόμενοι, λοιπόν, από τις πράξεις και τη θυσία τους, ας προσμετρήσουμε τις ιστορικές μας ευθύνες και ας μείνουμε πιστοί στον σκοπό για τον οποίο έδωσαν τις ζωές τους. Και αυτός δεν είναι άλλος από την απελευθέρωση και επανένωση του τόπου μας. Ας συνεχίσουμε τον αγώνα για δικαίωση, μέχρι να βρεθεί λύση στο εθνικό μας πρόβλημα. Μια λύση που να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων, στη βάση των Ευρωπαϊκών αρχών και αξιών.
Το οφείλουμε στους νεκρούς μας, τους αγνοουμένους μας, αλλά και στις γενιές που θα μας διαδεχθούν. Είναι χρέος μας να διαφυλάξουμε το μέλλον και την ευημερία των Κυπρίων και να τους παραδώσουμε μια πατρίδα ολόκληρη, μια πατρίδα όπου να μπορούν να ζήσουν ειρηνικά.
Δόξα και τιμή σε αυτούς που πότισαν με το αίμα τους την πατρώα γη!
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους!
Ευχαριστώ.